Bu sürece hazır mıyız? Demiştim birkaç hafta önce hatırlarsanız.
Hazır değilmişiz…
Elleri sevdiklerime bulaştı artık, mesafelere dikkat edilse o maske takılsa bile kaçamıyoruz. Endişelerim artıyor…
İnsan durumun ciddiyetini ne kadar farkında olursa olsun, bilinçli bir şekilde hayatına devam etse bile virüsün yanında nefes aldığını hissedince her şey değişiyormuş. Peki biz neden bu duruma düştük? Aylardır dört duvar arasına tıkılmış ruhlarımızı özgür bırakırken, bedenlerimizin sağlığından olduk. Belki de tam tersi virüs zaten sokaklardaydı ve bizler çalışmak zorundaydık. Yeniden başa mı döndük şimdi?
Kaçışımız yok, hepimizin başından geçecek, hepimiz yakalanacağız sonunda. Nasıl atlatacağız veya atlatabilecek miyiz? Sevdiklerimizi kaybedecek miyiz? Bu savaşı kazanacak mıyız? Hiç birimiz alışamadık aslında… Her şeyi öğreten zaman bunu öğretemedi henüz…
Bu hastalığı kaptıktan sonra daha kolaylaşacak mı bize hayat bu da bilinmezler içinde… Tekrar olmama gibi bir şey de yok henüz.
Geçti diyorduk, geçmemiş… Atlatıyorduk bu süreci diyorduk, başa sarıyoruz. Hata kimde, yanlış nerede bilmiyorum. Hepimiz çok yorulduk bunu farkındayım. Bir yıl hayalini kurduğumuz mevsimdeyiz, planlarını kurduğumuz… İçimizden gelmiyor planlar kurmak. Yarınımızın ne olacağı belli değil, nasıl değişiklikler yaşanacağı belli değil…
Bayramlarımız buruk geçiyor. Sevdiğimiz insanlara mesafeliyiz.
Sevdiğimiz insanlarımıza değdi, bekleyişlerimiz var artık… Sonucunu hiç bilmediğimiz bir bekleyiş, daha önce yaşanmamışından…
Bakalım nelere şahit edecek zaman bizi…