Ulan”.! dedi. Heybetli bir söz etmişti aklınca.! Kanımca, Bir kez daha yeltenecekti… Bakındı, Yutkundu… “Ben var ya ben”.! diyebildi. Gücüne gidiyordu..! Kendinde değildi. O vakitler, Ay dolunaydı… Her vakit, Dünya dönüyor, Dili dolanıyordu… “Ulan”.! diyordu. “Ben var ya ben”.! diyebiliyordu. Gücüne gidiyordu..! Ateş böcekleri, Yıldızlar ışıl ışıldı… Bir baykuş ona bakıyordu… Cır cır böcekleri susmuş, Yapraklar aralarında konuşur olmuştu… Gücüne gidiyordu..! Bir bebek ağlaması, Bir aşık bağlaması, Bir yiğit narası ulaşmıştı kulaklarına… Gücüne gidiyordu..! Hayat bitiyor Hayat biliyor, Dünya dönüyordu… “Ulan”.! diyordu. “Ben var ya ben”.! derken dili dolanıyordu. Gücüne gidiyordu..! Cır cır böcekleri yanı başında, Ay, üzerinde idi… Baykuş başını çevirmiş, Yapraklar üzerine eğilmiş, Bebek ağlaması kesilmişti… Gücüne gidiyordu..! Ay yuvarlanıyor, Güneş doğuyor, Kırlangıçlar yuvalanıyordu. Gücüne gidiyordu..! Sabah olmuyordu. Öğle varmıyordu. Akşam gelmiyordu… Her şey, Her bir şey… Gücüne gidiyordu..! Orman uluyordu. Toprak konuşuyordu. Karıncalar yük taşıyordu… Dere akıyor, Güneş yakıyordu… “Ulan”.! diyordu “Ben var ya ben”.! diye mırıldanıyordu. Gücüne gidiyordu..! Kuşlar etrafına konmuş, Gözleri dolmuş, Bedeni yorulmuştu… Artık, “Ulan”.! demeye dili varmıyordu. Utanıyordu.. Artık, Gücüne gitmiyordu.! Zira, Tabiatın ağırlığını kaldıramıyordu.